Miranda omschrijft haar werk als (sur)realistische afbeeldingen van haar favoriete thema's zoals natuur, muziek, mensen en emoties, liefst overgoten met een vleugje spiritualiteit en symboliek.
Het creatieve pad van Miranda is er één dat veel vrouwen zullen herkennen: jarenlang bleef de behoefte aan een creatieve bezigheid op de achtergrond door werk, gezinsleven en de dagelijkse drukte. Pas toen haar kinderen het huis uit waren, vond ze de ruimte en vrijheid om echt tijd voor zichzelf te nemen – en daarmee ook voor het schilderen.
De goesting en passie voor tekenen was er al toen ze nog kind was: het tekenen zat al in haar vingers, maar er waren nog zoveel andere interessante dingen te ontdekken en te leren. Miranda deed wel verschillende pogingen om het opnieuw op te nemen in haar volwassen leven. Ze volgde een jaar houtskooltekenen aan de academie in Hamme en ontdekte dat deze techniek haar goed lag, maar een druk leven nam de overhand en het tekenen werd aan de kant geschoven. Na een operatie, waarbij ze veel moest zitten en liggen, pakte Miranda de draad weer op en begon te experimenteren met olieverf. Ze liet zich inspireren door foto's van landschappen. Maar na haar herstel verdween het schilderen alweer naar de achtergrond.
Vijf jaar geleden kwam daar verandering in. Miranda besloot bewust tijd voor zichzelf te nemen en creativiteit een vaste plaats in haar leven te geven. De kinderen waren ondertussen het huis uit, waardoor er tijd en ruimte kwam. Nu was ze vastberaden om het niet meer aan de kant te zetten en ze schreef zich in bij de academie van Waasmunster en waar ze nu nog steeds naartoe gaat.
Haar stijl en onderwerpen evolueerden sterk doorheen de jaren: in het begin nam Miranda nog vaak een foto als basis voor haar schilderijen, maar ondertussen is ze meer gaan vertrouwen op haar eigen verbeelding en is haar werk een boeiende mix van realiteit en fantasie geworden.
Wat je vaak ziet terugkomen in de schilderijen van Miranda is de dualiteit tussen licht en donker. Ze vindt het belangrijk dat ze haar eigen donkere kant en de donkere kant van het leven aanvaard als deel van haar persoonlijkheid en haar levenspad, want het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn, en dat wil ze ook in haar schilderijen tonen. Haar werken zijn momentopnames van haar innerlijke wereld en hoe zij de wereld ervaart.
Church of Ra
Dit werk is een voorbeeld hoe Miranda ervaringen verwerkt in haar schilderijen. Haar partner houdt van de Vlaamse doom-metalband Amenra. Het is donkere, zware muziek die bij haar partner iets teweeg brengt. Het is niet de muziek waarvan Miranda houdt, maar ze wilde ontdekken wat haar partner erin aansprak en verdiepte zich in de muziek en de groep.
Deze ervaring gaf aanleiding tot haar schilderij 'The Church of Ra'. De sfeer van de muziek is eerder neerslachtig en de groep treedt vaak in kerken op. De zanger van de groep is heel spiritueel ingesteld. Miranda voegde al die elementen samen in een schilderij: de kerk, de sfeer, de spiritualiteit van de zanger, een kraai met drie poten (symbool van de groep). Ze voegde nog een witte duif toe als symbool van de dualiteit tussen goed en kwaad, licht en donker, maar ook symbool van hoop.
Coven (heksenkring-verbond):
met een knipoog naar Laarne als heksengemeente. Het is een werk wat heel veel betekent voor Miranda.
Ze schildert hiermee een eerbetoon aan vrouwelijke kracht, intuïtie, verbondenheid en vertrouwen. Ongeacht het verdriet dat je voelt, de diepte waarin je je bevindt ... je staat er nooit alleen voor. Er zijn altijd bereidwillige, helpende handen.
Een paar voorbeelden van de dualiteit die je vaak terugvindt in het werk van Miranda:
links: Zelfs engelen verdienen het om ... (Even angels deserve to ...): onze innerlijke stem is vaak een conflict tussen engelen en demonen: vechten tegen onze demonen, luisteren naar onze innerlijke sussende stem. Soms lukt het, soms niet ... maar verdienen we niet allen om ...?
rechts: Innerlijk conflict (Disunity) Het leven, vaak een zoektocht, tweestrijd, zelfverloochening, zelfbevestiging ...
Christel Foncke